Henryk Hektor Siemiradzki ur.24 października 1843r. w Nowobiełgorowie, zm. 23 sierpnia 1902r. w Strzałkowie był polskim malarzem, przedstawicielem akademizmu.
Jego rodzicami byli Hipolit i Michalina z Pruszyńskich (siostra Anny Ciundziewickiej). Ojciec Henryka był wysokim oficerem armii Imperium Rosyjskiego, jednak dzieci zostały wychowane w tradycji polskiej, katolickiej. Rodzina posiadała w Charkowie dom, od którego wzięła nazwę ulica, później nazywana Siemiradzką, obecnie Siemigradzką. Na życzenie ojca ukończył studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Charkowskiego, uzyskując stopień kandydata nauk przyrodniczych na podstawie dysertacji O instynkcie owadów. Następnie rozpoczął studia malarskie na Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W 1871 ukończył studia i uzyskał 6-letnie stypendium rządowe. Wyjechał do Monachium, odwiedzając po drodze po raz pierwszy w życiu Kraków. W Monachium spotkał wielu polskich malarzy, a wśród nich Józefa Brandta i Stanisława Witkiewicza.
Był członkiem wielu akademii europejskich. Tematykę swych dzieł czerpał z antyku. Malował monumentalne, teatralne kompozycje. W 1879 r. ofiarował obraz „Pochodnie Nerona” miastu Kraków jako pierwszy obraz do krakowskiego Muzeum Narodowego.
Jego jednym z najsłynniejszych dzieł są przedstawione na poniższym zdjęciu ,,Pochodnie Nerona.’’
Obraz widoczny na zdjęciu jest namalowany farbami olejnymi na płótnie, o wysokości 385 cm, szerokości 704 cm.
Obraz Henryka Siemiradzkiego „Pochodnie Nerona”, zwany również „Świeczniki chrześcijaństwa”, zapoczątkował zbiory Muzeum Narodowego w Krakowie. Artysta uwiecznił na nim jeden z najtragiczniejszych momentów w historii chrześcijaństwa — opisane przez Swetoniusza i Tacyta spalenie rzekomych sprawców pożaru, jaki wybuchł w Rzymie za panowania Nerona w 64 roku n.e.
Obraz dzieli się na dwie, przeciwstawne części kompozycji. Z prawej strony ukazuje męczenników — kobiety i mężczyzn — skrępowanych i przywiązanych do słupów. Pod nimi widnieją tabliczki z łacińskim napisem informującym, iż są to chrześcijanie — podpalacze miasta. Obok tych „żywych pochodni” krzątają się mężczyźni wzniecający ogień. Druga część dzieła, która zajmuje niemal całą przestrzeń płótna przedstawia przepych „Złotego domu Nerona”, jego samego znoszą ze schodów na lektyce na żółto ubrani murzyni.
W 1901 zachorował, stracił mowę. Jesienią spotkał się jeszcze w Łodzi z Henrykiem Sienkiewiczem. Na krótko przed śmiercią, za zgodą lekarzy, wyjechał do Strzałkowa i tam zmarł.
Bardzo podoba się nam ten wielkoformatowy obraz, ponieważ ma ciekawą tematykę.
Autorki: Oliwia Dziedzic, Wiktoria Kica kl. VI PSP Jodłówka
Materiał opracowano na potrzeby realizacji projektu KULTURA??? NIEZŁA SZTUKA!!! sfinansowanego przez Fundację PZU.
