OLGA STAWECKA urodziła się 11 października 1896 r. w Bochni. Na chrzcie otrzymała imiona: Leopoldyna Julia. Zdrobniale zwracano się do niej imieniem Olga. Szkołę podstawową ukończyła w Bochni. Wzrastała w atmosferze rodzinnej, której towarzyszyło patriotyczne pragnienie Polaków odzyskania niepodległości Ojczyzny.
Bardzo bogatym i charakterystycznym etapem życia Olgi Staweckiej był jej udział
w walkach o niepodległość Ojczyzny, obejmujący lata 1914 – 1921.
W 1914 r., jako siedemnastoletnia dziewczyna wstąpiła do Legionów Polskich i nawiązała kontakt ze Związkiem Strzeleckim. Krótki czas walczyła na froncie. Ukończyła kurs sanitariuszek, po czym podjęła służbę w szpitalu wojskowym w Krakowie.
Z rozkazu Naczelnego Komitetu Narodowego pracowała też w austriackim szpitalu
w Bochni.
W roku 1918 dołączyła do walk polsko-ukraińskich. We Lwowie wstąpiła do Ochotniczej Legii Kobiet (OLK), organizowanej przez major Aleksandrę Zagórską. Wraz z „Orlętami” mężnie broniła miasta Lwowa. Za walkę o Lwów otrzymała odznakę „Orlęta”, a później stopień podporucznika Wojska Polskiego.
W 1919 r. zdała maturę wojskową. Walczyła pod Leodyką. W tym też roku została samodzielną komendantką oddziału OLK w Stanisławowie, a w styczniu 1920 r. komendantką Legii Lwowskiej.
W lipcu 1920 r. Olga wyruszyła na front wojny polsko-radzieckiej i walczyła w obronie Wilna. Została ranna w prawe płuco. Pomimo osłabienia, w sierpniu stanęła do walki
w obronie Warszawy, angażując się w to historyczne zwycięstwo Polaków, zwane „cudem nad Wisłą”. Za tę walkę otrzymała stopień porucznika Wojska Polskiego, odznaczenie „Krzyż Walecznych” i odznakę „Za trud ofiarny”. Końcem roku 1920 objęła dowództwo nad Legią Warszawską.
Po osiągnięciu przez Polskę pewnej politycznej stabilności, Leopoldyna zaczęła poszukiwać innych form realizacji swojego ideału poświęcenia się dla dobra innych. Podjęła decyzję rezygnacji ze służby wojskowej. Kiedy jednak wybuchły w maju 1921 r. walki związane z III Powstaniem Śląskim, wzięła udział w tym boju. Po tym ostatnim żołnierskim zrywie, wstąpiła 15 listopada 1924 r. do Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej (Sióstr Serafitek) w Oświęcimiu. W Zgromadzeniu przyjęła imię Eligia Leopoldyna.
Duży wpływ na życie Leopoldyny miały autorki polskiej literatury, jak: Elżbieta Orzechowska, Gabriela Zapolska, Helena Mniszek. Z Zapolską łączyła Olgę osobista więź, a z Mniszek korespondowała do końca swojego życia.
Zmarła 7 stycznia 1933 r. w wieku 37 lat. Jej pogrzeb stał się patriotyczną manifestacją. Trumnę z ciałem Eligii nieśli oficerowie. Na trumnie spoczywała żołnierska czapka. Została pochowana na cmentarzu parafialnym w Oświęcimiu.
Materiał opracowano na potrzeby realizacji projektu KULTURA??? NIEZŁA SZTUKA!!! sfinansowanego przez Fundację PZU.
